En weer zijn we tweede geworden. De jongens werden als helden binnengehaald in een wereld waarin ik dacht dat alleen de eerste plek telde. OK, leuk resultaat, 2e. Slechts twee keer eerder bereikt. In 1974 en in 1978. Dat zijn ook de enige tweede plaatsen die ik me kan herinneren. En toch vieren we het. Grappig. Bijna direct na de wedstrijd was ik mijn teleurstelling al voorbij. Gelukkig maar, dat we zo veel minder waren dan Spanje, anders had ik waarschijnlijk nu (en over 32 jaar nog) teleurgesteld geweest. Respect voor Bert en de rest, maar net niet goed genoeg. En net niet telt niet.
In Obdam werd de viering ook oranje gevierd. Nu al een paar weken iedere dag in het nieuws. Onze Oranje pastoor Paul. Dezelfde pastoor die op indrukwekkende wijze het afscheid een paar weken terug begeleidde van mijn schoonvader. Een man die mensen verbindt en boeit. Hij doet dat uitbundig en respectvol. Volgens bisschop Punt te uitbundig en met onvoldoende respect voor de eucharistie. Voor iemand als ik die van uitbundigheid houdt valt dat maar moeilijk te begrijpen. Ik ondersteun van harte de actie Pastor Paul moet blijven. Maar zou daar aan toe willen voegen: zonder concessies. Punt uit mag blijven staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten