Bootjes bouwen

zo ingewikkeld was het dus niet!

Gisteren mocht ik waarnemer zijn. Terwijl een stuk of 15 volwassen mensen een spelletje speelden mocht ik toekijken. Om daarna te vertellen wat me opviel. De vijftien mensen zijn collega managers en directeuren. Verstandig,evenwichtig, ervaren. Het spel is eenvoudig. Een klant bestelt om de minuut een aantal bootjes. Het bootje is een standaard bouwwerkje van vier legosteentjes.Die bootjes moeten in elkaar worden gezet door vier operators.Twee collega's kregen de rol van logistiek medewerker, een andere beheert het magazijn, weer een ander doet de kwaliteitscontrole en zo zijn er nog een paar mooie functies in dit speelbedrijf. Als waarnemer twijfel ik aan het verstand, de evenwichtigheid en de ervaring.

Ik heb het spel al vele malen mogen begeleiden en iedere keer is het resultaat hetzelfde. Het begint met een enorme chaos, waarbij er maar één de dupe is: de klant. Na nog twee spelrondes, waarbij iedereen fanatieker wordt en zich richt op een slimmer, beter proces, maar vooral op betere samenwerking worden er gigantische verbeteringen behaald. Er komt rust, overleg en overzicht. De produktie komt in "flow".
En dan is de winnaar de klant. Slimmere, efficiëntere processen zijn nooit het doel, maar wel het middel, zodat je je klantbelofte kan overtreffen. En wie wil dat nou niet?

Peanuts, het beste idee van Amsterdam West

Vandaag was finale voor het beste idee van West georganiseerd door het Ondernemershuis. Omdat de Rabobank deze wedstrijd sponsorde (natuurlijk!)  mocht ik in de jury zitten. Geen zich zelf tv programma kan tegenwoordig zonder jury, dus ik had enig idee hoe deze rol gespeeld moest worden. Zes ondernemers waren doorgedrongen tot de finale. Een paar nog in pre-start fase, een paar waren net gestart en één onderneemster min of meer in een doorstartfase. Leuke ideeën genoeg,maar zijn ze ook haalbaar. Dat was naast creativiteit en presentatie het criterium waarop werd beoordeeld. De winnaar werd uiteindelijk met unanimiteit bij de stemverdeling Peanuts. Eva sprong tegen het plafond van blijdschap. Letterlijk. Eva was lang en het plafond laag. Peanuts ontwerpt simpele, lichte, flexibele, trendy meubelen te gebruiken in de horeca op terrassen. Peanuts, gefeliciteerd. Na deze overwinning de markt gaan winnen.

zie http://www.gopeanuts.nl/

uit en weer in the air

Sinds de vakantie geen blog bericht meer geschreven. Vreemd, omdat mijn nieuwe baan genoeg onderwerp bood. Sommige followers verheugden zich er al op wat de inspiratiebron Amsterdam zou brengen. Twee maanden Amsterdam zitten er op. Mijn kantoor is een deel van het bruggebouw, waar je onder door rijdt als je door de Coentunnel de ring volgt. Diagonaal schuin tegenover de Kolenkit. In het zelfde gebouw zit ook het stadsdeelkantoor West. Werkgebied West is divers in alle opzichten en dat maakt het nou zo leuk. De Rabobank Amsterdam is een geweldige bank om voor te mogen werken. Al is alleen maar omdat het werkgebied toevallig ook Amsterdam is. Voor velen de mooiste stad van de wereld, waar ik met plezier dagelijks vanuit die andere wereld stad naar toe rij. En iedere dag met nog meer plezier de vorderingen in de aanleg van de tweede Coentunnel kan zien. Als ik stil sta in de file voor de eerste......

Monaco

In Cannes dachten we dat we alle rijken der aarde al hadden gezien, maar er zijn er meer. Op naar Monte Carlo. Het Monaco van de Grimaldi's. De tocht er heen is onwaarschijnlijk mooi. Dwars door de Alpen is het uitzicht adembenemend. In Monaco is in de parkeergarage al te merken dat hier iedere centimeter duur is. Zo krap heb ik het nog nooit meegemaakt. Zo'n centimeter kost dan ook meer dan 250 euro. Ik zag tenminste een studio te koop staan bij een makelaar van 45 vierkante meter (net zo groot als onze woonkamer!) tegen de som van € 1.150.000,=. In dat opzicht is de binnenstad van Amsterdam weer spotgoedkoop. De bootjes zijn ook iets groter dan in Cannes, maar dat kan toeval zijn. Ook daar even de prijzen van nagekeken in de etalage van de makelaar. Een kleiner motorjacht, best wel leuk, kost toch gauw 4 a 5 miljoen euro. Maar geen nood als je dat niet even liquide hebt. Je kunt ook huren. Voor € 300.000,00 per week kom je al een heel end!

Schuimparty

Iedere maandagavond is er op de camping een welkomst party voor de nieuwe gasten. De disco schettert het geluid over de camping en de bij ieder liedje bijbehorende dansjes worden door een overjarige puber met foute bril en dito pet voor gedaan. De jeugd en enkele ouders doen hem braaf na. Het hoogtepunt van de avond is iedere maandag echter het schuimkanon. Dat is geen iets te groot uitgevallen bellenblaasapparaat, maar een kanon. Alle kids (en sommige ouders die nog jong willen zijn) komen onder een dikke laag schuim terecht. Wat zich daaronder allemaal afspeelt weet ik niet, maar is vast onschuldig. Om elf uur is het over en wacht het kampvuur.

Lezen....

De favoriete bezigheid van veel mensen tijdens de vakantie en ook van mij. Lezen. Deze vakantie begonnen met een hele dikke pil met de titel "de honderdjarige oorlog". Een geschiedschrijving over de vorige eeuw. Indrukwekkend en een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in achtergronden van alle conflicten in die bloedige twintigste eeuw. Fleur en Truus lezen "Haar naam was Sarah" en is al even indrukwekkend als ik ze tegen elkaar hoor vertellen over het boek. "Een kleine geschiedenis van Amsterdam" van Geert Mak is een mooie opwarmer voor mijn volgende job, maar ook bijzonder leerzaam. En ook dan ontbreekt de oorlog niet. Je zou er bijna pessimistisch van worden…..

Tijdens het fietsen denk ik niet meer aan wat ik gelezen heb. Ik denk bijna nergens aan. Eigenlijk maar aan één ding. Hoe kom ik bij de volgende haarspeldbocht en hoeveel zullen er nog volgen. Wat doet een mens zich aan om zich zo uit te sloven om met een gangetje van 10 kilometer per uur zich omhoog te worstelen. Het dalen geeft wederom de voldoening, maar is ook angstaanjagend. Met bijna 60 kilometer per uur race ik naar beneden en moet vol in de remmen voor een splitsing. Shit. Lekke band. De allereerste keer. Onhandig als ik ben weet ik toch vrij snel een reserveband er omheen te leggen. Alleen het oppompen met zo'n verdomd Frans ventiel lukt niet goed. Als de band bijna hard is raak ik het ventiel even verkeerd aan en is de band weer leeg. De wespen om me heen maken het me niet gemakkelijker. Opnieuw pompen en ik neem genoegen met een driekwart opgepompte binnenband en vervolg de afdaling. Het risico van weer opnieuw met pompen te moeten beginnen bij meer dan dertig graden neem ik niet. De afdaling is met een niet geheel harde band levensgevaarlijk en ik zwabbber in de bochten alle kanten op. Dus toch maar weer een poging om te pompen ondernomen en wederom levert dat een totaal lege band op in plaats van dat deze harder wordt. Een auto stopt en een ouder Frans paar biedt hulp. Ik zeg dat ik het wel red…..Niet dus. Stommeling. Een tweede auto stopt. Een ouder Duits paar dit keer. Hilfe? Graag! Hij rommelt wat met de pomp en heeft binnen een mum van tijd de band keihard. Ik schaam me voor zoveel technische domheid. Ik vraag hem naar zijn geheim bij het pompen? 'Douzement, douzement". Met de mond wagenwijd open vervolg ik afdaling en beklimming en maak bijna 65 kilometer vol. Met de tip van de Duitser in mijn hoofd: kalm aan.

Valensole

Over de hele wereld wordt het gebruikt en 80 procent van die wereldproduktie komt uit Valensole. Lavendel. Een prachtig plateau op ongeveer 700 meter hoogte met nagenoeg alleen maar paarse velden met die heerlijke geur. Naast paars natuurlijk ook het geel van de zonnebloemen. Schitterend.

Op de terugweg reden we langs de Gorges en bij een stop ontdekte we een wandelroute zonder tunnels. Die staat dus op het programma voor de komende week.

Na een aantal dagen vanaf een meter of tien elkaar inschattend is de toenadering een feit. Het buurmeisje op de camping, Demie, net zo oud als Fleur, hebben contact. Samen naar het kampvuur. Ook in Frankrijk lopen horloges blijkbaar na middernacht veel langzamer. Over passende strafmaatregelen moet nog worden nagedacht…….

Gorges du Verdon

De Gorges du Verdon, de natuur trekpleister van Frankrijk De Grand Canyon van Europa. Vanmorgen een kleine wandeling gemaakt met prachtig uitzicht. Een lamp mee om licht en dus zicht te krijgen in de tunnels die de overbruggingen langs de bedding van de rivier maken. Aardedonker. Niet echt een succesnummer voor mensen die licht claustrofobisch van aard zijn. Toch mooi. De volgende keer een traject uitkiezen zonder tunnels.

Gekraakt, wachtwoord en lichaam

Mijn tweede fietstocht door de Alpen was zwaarder dan de eerste tocht. Naar m’n gevoel heb ik veertig kilometer geklommen en slechts vijf kilometer gedaald. Het gemiddelde kwam dan ook maar uit op 20 km per uur. Maar was is het prachtig… Wat een uitzicht, wat een natuur en je komt bijna geen kip tegen. Mijn Rabo shirt verraad natuurlijk direct dat ik uit Nederland komt. De begroetende Fransoos zegt heel vriendelijk bonjour. Het Nederlands is dan toch minder chique met hoi of hé!

En jawel, het tweede Nederlandse stel uit Wognum kwamen we tegen in Frankrijk. Nadat we eerst Ruud en Trudy Stam met hun kinderen Ilse en Jelle in Castellane tegen het lijf liepen, kwamen we vanmiddag Evelien van Velsen en Piet met hun drie kinderen tegen in de supermarkt. Twee kindjes al goed zichtbaar en het derde kindje nog verborgen in de moederschoot.

’s Middags nog eens geprobeerd of ik via de slechte wifi verbinding van de camping het net op kan. Neen dus. Maar ik heb geluk. Ik ontmoet Martin Jagt, muzikant. Gitarist om precies te zijn. Conservatorium nog wel en spelend in de band Cartoon. Speelde en speelt veel op bruiloften en partijen o.a. in Hauwert bij Robacher’s Watermolen. Martin is nu alleen in Zuid- Frankrijk om na te denken, welke wendingen zijn leven bij voorkeur moet krijgen. Gelukkig heeft Martin ook een gekraakt wachtwoord van het “geheime” camping netwerk te pakken gekregen. En die heb ik nu dus ook. Nu al nieuwsgierig hoe lang het duurt voor dat de hele camping het weet.

Cannes

83 kilometer bocht naar beneden. Dat is de Route Napoleon naar het zuiden. Van bocht naar bocht slinger je naar Grasse en dan naar Cannes. Een prachtige route, maar volgens de dames aan boord misselijk makend. In Cannes aangekomen gingen de dames winkelen en op zoek naar mij toen ze me kwijt waren. Via gsm en sms onbereikbaar, maar uiteindelijk toch weer verenigd. Ik was in de tussentijd aan het kuieren (mooi woord) geslagen langs boulevard en pier, waarlangs motorjachten lagen afgemeerd. Bizar zo groot en zo mooi. Van Paulien Cornelisse (schrijfster van het hilarische boek “Taal is echt mijn ding”) gebruik ik bizar nu vast verkeerd. Maar ik vind het echt bizar. Glimmende, drijvende, ogen uitstekende pracht en praal. Wat kost zo’n bootje? Een paar miljoen? En dat is dan exclusief het personeel wat nodig is. Tweedeks, driedeks, electronisch uitschaafbare treeplank en natuurlijk zich zelf automatisch openende deuren. Het ligt er allemaal. Ik kijk het niet kwijlend aan. Wel met een gedachte van wat ik toch verkeerd gedaan heb. Bedenk direct daarna, wat hebben de eigenaren van die bootjes allemaal al voor verkeerds gedaan? Indrukwekkend blijft het wel. Vooral als ik zie dat van een jacht aan het einde van de pier een helikopter opstijgt. ’s Avonds uit eten met Maureen en Nick. In een heel druk, pittoresk (mag dat ook van Paulien?) straatje eten we een fantastisch driegangen diner voor ……….slechts 32 euro. Ook dat kan in Cannes!

Klimmen

Dinsdag. Stokbroodje en een Telegraaf halen. Dat laatste blijkt iedere keer weer na het doorbladeren een teleurstelling. Lezen is er niet bij, want er staat niets in. Relaxed is het wel. Op de oma fiets naar Castellane om daar te genieten van een heerlijke Franse salade met ansjovis. Hoewel het niet heel warm is, is zout met dit weer altijd goed. De plaatselijke VVV had een paar mooie fietsroutes verzameld, waarvan ik er in de namiddag gelijk maar één ging rijden. Nu niet op de oma fiets van Fleur. Hoewel het hoogteverschil slechts 300 meter is zijn dan versnellingen onontbeerlijk. Eerst een kilometer of vijf omhoog en dan twintig vlak. Terug dwingt met 55 kilometer per uur tot flink in de remmen knijpen. Jammer, naar beneden is té snel voorbij. De eerste bescheiden klim kilometers zitten nu in de benen.

Cyber cafe

Let niet te veel op de spelfouten: In Frankrijk ,hebben ze een ander idee van QUERTY: Dat wordt daar namelijk AZERTY en dat is voor een blind type(r) als ik ben lastig: Op de camping hebben ze een wifi verbinding zonder dat je verbinding kunt maken. Contact met Holland dus via SMS en dan inloggen via webmail van Ziggo in het cyber cafe. Grappig om te horen hoeveel jongeren de slechte wifi verbinding vervloeken en allemaal weer met een zucht en hun laptop, blackberry of andere smartphone terugkeren naar de tent of caravan. In sommige tenten zie ik een cyber plek ingericht met playstation, tv scherm en x-box, waar zelfs Wil Strouken jaloers op zou worden. En dan alle 50 plussers die met een mobiel aan het oor genieten van de BBQ. Ontegenzeggelijk, ook camping-life is aan erosie onderhevig:

Castellane

's Morgens om 4 over 4 vertrokken we naar Castellane. Een plek waar we zeven jaar terug ook een geweldige vakantie hebben beleefd. De reis ging bijzonder voorspoedig en het was maar weer goed dat Truus het idee opperde om niet om de drukke zaterdag, maar op de rustige zondag te gaan rijden. Vooraf het plan om in twee dagen te rijden, maar met een kruissnelheid van 150 km met de C5 bereikten we tot Grenoble een gemiddelde snelheid van 127 kilometer per uur. Om de paar uur heel even een korte stop en na een uitgebreide lunch bereikte we om 17.30 uur de prachtige camping. De mobie home werd direct grondig geinspecteerd door Truus en we waren het er snel over eens. Super huisje voor de komende drie weken. Maandag aclimatiseren en ´s avonds heerlijk uit eten in Castellane. Op de camping was een schuimparty gaande. Fleur speurt naar bananen.......

True Beauty

Ook een bijzondere dag in juni. Mijn vrouw is ondernemer. De inschrijving bij de Kamer van Koophandel is de officiële start van haar salon. Truus heeft uit de vele inzendingen voor een naam van haar nieuw te openen schoonheidssalon geen naam gekozen. Ze heeft er zelf één bedacht. True Beauty. Niet alleen een naam, maar eigenlijk een filosofie. Ware schoonheid. Iedereen is mooi volgens Truus en zij kan je een beetje mooier maken. Doet me denken aan Anne uit het liedje van Herman van Veen. Die kan volgens Herman de wereld een beetje mooier maken. Truus kan het zeker. Volgens Sophia Loren en vele anderen komt de schoonheid van binnen. Je voelt je goed en dat weerspiegelt zich in je ogen. De ogen, spiegels van je ziel. Ware schoonheid, true beauty. Niets aansmeren, maar wel er iets op smeren. Met oprechtheid, eerlijkheid en de wil om de ander zich beter te laten voelen. Met eerlijke produkten tegen een eerlijke prijs. De salon is nagenoeg klaar. Aan het logo en de "reclame-campagne" wordt gewerkt door Normedia. Nu nog genieten van een (h)eerlijke vakantie en dan na de zomer zal de telefoon gaan rinkelen. Allemaal mensen die bellen om zich door Truus een beetje mooier te laten maken zodat zij zich een true beauty gaan voelen. Bel of sms alvast maar: 06 38901074

Back to Business

Op 9 juli 1979 ben ik begonnen bij de Rabobank Wognum. Aan de balie. Spaarbankboekjes bijschrijven. Rente berekenen. Mensen helpen met al hun vragen op financieel gebied. En dat ging ver. Service gericht én relatie gericht. Dat vormt de basis voor het zaken doen. Sommige noemen dat ook wel commercie. De afgelopen twee jaar heb ik bij Rabobank Nederland gewerkt als consultant. Om directies en managementteams te begeleiden naar een nog betere, effectiever en efficiëntere manier om processen in te richten ten faveure van de klant. En daarmee dus ook voor de bank. Maar wel in die volgorde. Het voelde soms aan de zijlijn van de commercie opereren. Adviseren en trainen is toch iets anders dan het zelf doen. Per 1 september werk ik weer bij een lokale Rabobank. De op één na grootste van het land, de Rabobank Amsterdam. In de hoofdstad van ons land. Een prachtige stad. Een bank die zo groot is dat ze de markt verdeeld hebben in zes deelmarkten. Met ieder zijn eigen markt manager die met een eigen team relaties aanknoopt en service verleent om van daaruit te komen tot business. Eén van die markt managers mag ik zijn.

Zo blijven we als Rabobank dichtbij. 

Back to business dus. Dat is het idee!

Tweede van de wereld....

En weer zijn we tweede geworden. De jongens werden als helden binnengehaald in een wereld waarin ik dacht dat alleen de eerste plek telde. OK, leuk resultaat, 2e. Slechts twee keer eerder bereikt. In 1974 en in 1978. Dat zijn ook de enige tweede plaatsen die ik me kan herinneren. En toch vieren we het. Grappig. Bijna direct na de wedstrijd was ik mijn teleurstelling al voorbij. Gelukkig maar, dat we zo veel minder waren dan Spanje, anders had ik waarschijnlijk nu (en over 32 jaar nog) teleurgesteld geweest. Respect voor Bert en de rest, maar net niet goed genoeg. En net niet telt niet.

In Obdam werd de viering ook oranje gevierd. Nu al een paar weken iedere dag in het nieuws. Onze Oranje pastoor Paul. Dezelfde pastoor die op indrukwekkende wijze het afscheid een paar weken terug  begeleidde van mijn schoonvader. Een man die mensen verbindt en boeit. Hij doet dat uitbundig en respectvol. Volgens bisschop Punt te uitbundig en met onvoldoende respect voor de eucharistie. Voor iemand als ik die van uitbundigheid houdt valt dat maar moeilijk te begrijpen. Ik ondersteun van harte de actie Pastor Paul moet blijven. Maar zou daar aan toe willen voegen: zonder concessies. Punt uit mag blijven staan.

26 juni 7 uur later.....

Op 26 juni om één uur 's nachts overleed mijn schoonvader. Toevallig reden we net een kwartier daarna langs het huis waar hij woonde toen we dat bericht kregen. De nacht werd donkerder en tegen vijf uur 's morgens gingen we slapen. Onrustig. Na drie uurtjes slapen alweer wakker. Telefoon. Intonatie en tempo van spreken aan de andere kant van de lijn opgeteld bij het vroege tijdstip van bellen waarschuwen me al dat dit geen goed nieuws gesprek is. Dat klopt, want er was prostaat kanker geconstateerd bij mijn beste vriend. Prostaatkanker. Het woord kanker veroorzaakt de meeste vrees. Dat moet je niet hebben, niet krijgen. Niet aan je prostaat en niet op een andere plek. En als je het dan al krijgt aan je prostaat graag na je honderdste! Gezondheid heb je niet voor het kiezen. Je moet een beetje geluk hebben. In sommige gezinnen is er wel heel veel pech en is degene die geluk en pech aan het verdelen is af en toe flink in de war. Het nieuws van die ochtend grijpt me aan en ik ben flink van de leg. Kan ik degene die er over gaat voor deze ene keer toch maar eens leren tellen?

niets geblogd is niet gelijk aan niets gebeurd.....

8 juni was de laatste blog over Oranje en daarna werd er geen tijd gevonden en genomen om nog iets te bloggen. Tot dat één van mijn trouwe volgers (één van de drie) mij vroeg naar het waarom. Er was toch wel het iets gebeurd de afgelopen weken? Dat kan je wel stellen. De laatste blog ging nog over een min of meer onbeduidende oranje wedstrijd. De verloren WK finale ligt inmiddels al weer een paar weken achter ons.

Maar veel in- én aangrijpendere zaken vonden plaats. Het overlijden van mijn schoonvader op de eerste plaats. Zaterdag 26 juni heeft hij nog een uur geleefd, waarna zijn ogen voorgoed dicht bleven. Na een heel lang leven. Een leven wat zo treffend werd verteld door zijn oudste zoon, zwager Piet, bij het afscheid.

Geraakt was ik bij het vooraf lezen van de tekst  en weer geraakt bij het het horen van de woorden toen Piet ze uitsprak. 
"Mijn vader is dood" herhaalde Piet en vertelde zijn herinneringen. De vader van mijn vrouw is dood. Zijn en haar herinneringen zijn talrijker en intenser dan die van mij. Mijn schoonvader is dood. Ik heb mijn eigen herinneringen. Zoals die keer toen ik nog maar net verkering had en Truus midden in de nacht naar huis bracht. Mijn schoonvader liep mij midden op de weg al tegemoet. Wat een enthousiasme voor een nieuwe schoonzoon dacht ik nog. Hi had echter hulp nodig, omdat er een kalfje getrokken moest worden. En zo was ik voor de eerste keer, actief nog wel, aanwezig bij de geboorte van een koe. Geboorte en dood. Indrukwekkend.

Eén van de koeien van deze Westfriese topfokker kreeg de naam Anna82. Een 100.000 liter koe.

Vader George, Anna, Anneke, .....Herinneringen waren je stil van word. Deze week hoorde ik het woord koe als afkorting. KOE is vaak heel gepast. Kaken op elkaar. Nu dus ook.............

Oranje sturen naar verbetering......

Terwijl vanavond het H woord regelmatig valt in het slotdebat denkt de voetballiefhebber bij de H aan de hamstring van Robben. Een therapeut van 78 jaar uit Rotterdam gaat er voor zorgen dat hij tóch mee kan doen in Zuid Afrika. Hoe bedoel je stoppen met werken op je vijfenzestigste. Volgende week maandag spelen WIJ de eerste wedstrijd. Zo lang de verwachtingen hoog gespannen zijn (en dat zijn ze) spreken we over WIJ en doe ook ik of ik lid van de technische staf ben van het Nederlands elftal.

De afgelopen weken en komende weken staat mijn agenda vol om training te geven. Ik mag oranje trainen. Oranje in balans met blauw, daar gaat het om binnen de Rabo. Het gaat niet om het materiaal, maar hoe met het materiaal om te gaan. Coachen, feedback geven, waar manage je teleurstelling en angst. En hoe behoed je de selectie om te snel te veel hoop en vertrouwen te hebben dat de wereldcup al binnen is na één of twee gewonnen wedstrijden. Trainen om continue te verbeteren op de bank. Terwijl degene die op de bank zit helemaal niet aan voetballen toekomt. Niet bij oranje en niet bij de Rabo. Letterlijk én figuurlijk dus.

Zo is er ook zo'n training gepland op maandag 14 juni. De dag dat oranje in Johannesburg de Denen in de pan zal hakken. Het idee was snel geboren. Ik werk niet voor niks op een bank met ideeën. Het kijken naar de voetbalwedstrijd zou ik integreren in de managementtraining. De paralellen tussen voetbal en bankieren zijn groot, zoals hierboven al geschetst. Beide is het topsport. Verschillen zijn er ook. Bonussen en prestatiebeloning zijn verschillend in hoogte, maar in beide takken van sport toch hoog. Feedback geven bij het voetbal gaat waarschijnljik niet volgens de OEPS methode. Ze gebruiken in het heetst van de strijd vaak woorden met niet meer dan drie letters. Kort Uitgesproken Teleurstellingen. Kort dat maar eens af. Het coachen van oranje gebeurt grotendeels op het veld. In de praktijk. Tijdens het spel. Op een bank doen we dat twee keer per jaar in een spreekkamer. Tijdens een coachgesprek. Het zou toch leuk zijn om van die verschillen te leren. Direct feedback werkt.  Als je je kont aan de kachel brandt voel je het ook direct en niet na een paar weken. Kortcyclisch sturen dus. Met de bedoeling om steeds beter te worden. De beste voetballers trainen immers ook het meeste volgens de onuitputtelijke wijsheid van ene J.C. te B. Dus samen naar Oranje kijken om te leren. En natuurlijk ook voor het groepsgevoel. Om naar elkaar toe te groeien.

Maandag 14 juni dus weer trainen bij een prachtige bank in een mooie stad. Een bank waar ze het al bijna helemaal snappen. Dacht ik. Een bank, waar ik vlak voor dat ik het parkeerdek op rij, begroet word door een levensgroot portret van John Heitinga. Hij is immers geboren in die stad en het jaarlijks voetbaltournooi heeft zijn naam gekregen. Dus toen ik gisteren mijn geweldige idee presenteerde verwachtte ik een enorme bijval van de bijna twintig leidinggevenden. Samen oranje naar de overwinning begeleiden. Tot dat er iemand heel voorzichtig vroeg wie er eigenlijk van voetbal hield. Mijn hand ging direct én als eerste omhoog. Heel voorzichtig volgde er nog vier handen......

Bijna rolde er de hierboven aangehaalde drieletterige afkorting over mijn lippen.....Hoe oranje sturen naar grote hoogte snappen ze nog niets van.... Er zit maar één ding op. Straftraining! Tijdens de wedstrijd, zodat de vijf die het wel snappen kunnen kijken hoe topsport echt in elkaar zit. We kunnen onze oranje leeuwen niet in de kou laten staan. En al helemaal niet in Zuid-Afrika!

Het verhaal van de ganzen

Vorige week tijdens een training op een bank werd door een directeur inspirerend geopend met het verhaal van de ganzen. Ook in het mooie boek Gung Ho wordt onder andere de kracht van het gakken beschreven. De wijze lessen komen vaak vanuit de natuur en soms ook van een ander.

In de herfst,

Als je ganzen op weg naar het

zuiden ziet gaan voor de winter,

overvliegend in V-formatie,
zou je eraan kunnen denken
wat de wetenschap ontdekt heeft
over de vraag waarom ze op die manier vliegen.
Iedere vogel die met zijn vleugels slaat,
creëert daarmee een opwaartse kracht
voor de vogel die onmiddellijk achter hem vliegt.
Mensen die een gezamenlijke richting
met elkaar delen en een gevoel van gemeenschap,
kunnen sneller en gemakkelijker komen
waarheen ze op weg zijn.
Omdat ze reizen met behulp van elkaars stuwkracht.
Als een gans uit de formatie valt,
voelt hij plotseling de remming
en de weerstand bij zijn poging
om alleen te vliegen
en hij gaat snel terug in de formatie,
om weer te profiteren van het hef vermogen
van de vogel voor hem.
Als we net zo slim zijn als een gans,
blijven we in de formatie
met degenen die dezelfde richting als wij opgaan.

Als de gans op de kop moe wordt,
neemt hij een plaats in meer naar achteren
en vliegt een andere gans op kop.
Het is verstandig om van beurt te wisselen
als je een veeleisende klus doet.
Net zoals ganzen die naar het zuiden vliegen.
Ganzen gakken vanuit de achterhoede
om degene die op kop gaan aan te moedigen
om op snelheid te blijven
Wat zeggen wij als we van achteruit gakken?
Tenslotte:
Als een gans ziek wordt,
of gewond raakt door geweerschoten
en daardoor uit formatie valt,
vallen twee andere ganzen met die gans mee
en volgen hem naar beneden om hulp en bescherming te verlenen.
Ze blijven bij de uitgevallen gans
totdat die weer kan vliegen of tot hij sterft.
Dan pas stijgen ze weer op,
op zichzelf of in een andere formatie,
om zich weer bij de groep te voegen.
Als we het verstand van een gans hebben zullen we elkaar net zo bijstaan.

Hap en Stap

Voor mijn vijftigste verjaardag kreeg ik van mijn WC cabaret vrienden en vriendinnen een Hap en Stap dag. Op een mooie pinksterdag (waar heb ik dat meer gehoord?) op de fiets richting Wadway om bij John te genieten van een heerlijk aperitief om daarmee op voorhand de spijsvertering en de speekselaanmaak te stimuleren. Tijdens dat kleine fietstochtje prees ik me in stilte al gelukkig om deel uit te maken van zo'n club mensen.

Het stimuleren van de spijsvertering lukte geweldig, want het met hulp van Peter gemaakte rode drankje smaakte voortreffelijk. Koud biertje er achter aan en op de fiets richting Jacqueline. Naar eigen recept gemaakte pastei met kippenragout vroeg om een rapportcijfer. Door strategisch te stemmen kwam dit gerecht niet hoger van een vier bij een enkeling, waar een cijfer richting de tien op zijn plaats was geweest.

In de verwachting dat we nu het volgende voorgerecht koud ging verorberen bij de caravan van Klaas en Marjolein op de nudistencamping te Midwoud moesten we toch gewoon naar de Schoutsplaats. Wil haalde opgelucht adem, maar ik had het toch wel willen meemaken. Of het, temidden van geheel nakende mensen te dineren, de smaak ten goede zou komen zullen we nu nooit weten.
Omdat Marjolein 13 zo'n rot getal vindt had ze maar een stoel en een bord minder neergezet. Het stoelendans effect bleef uit en voor iedereen was er meer dan genoeg.

Op naar de keurslager. Daar mocht ik op de k(l)eurig versierde WC pot plaats nemen. Dick verraste met een heerlijke Italiaanse lasagne. Hopelijk toch wel met Hollands gehakt. Verschillende soorten wijn en bier werden uit de bijzonder grote Kokking Fridge getoverd toen het al weer tijd was voor de volgende halte. Het grand dessert werd opgediend bij Dick en Marije. Zelfgemaakte bokkenpotentaart en verschillende soorten kaas werden onder begeleiding van een overheerlijke dessert wijn (of voor de liefhebbers een witte port) richting slokdarm gedirigeerd. Ondertussen werd een soort van huisband geformeerd met Hellen op blokfluit, Marije op de piano en Dick K. met een rammelaar.

De laatste stop was bij Wil en Hellen. Koffie met bonbons. Hoewel geen bonbons van de wereldberoemde bonbon maker Martinez met als eigenaar Martin Stam, deze waren ook niet te versmaden. Een goed glas Calvados als digestief om de bij John een eeuwigheid terug gestimuleerde spijsvertering verder te bevorderen en daarna was het gewoon weer tijd voor een koud biertje.
Hap en Stap krijgen van zo'n geweldige groep mensen was helemaal top en waarschijnlijk hoe God het bedoeld heeft ;)

Super bedankt!

klik hier voor de foto's

ps1: krijg ik alle recepten per mail?

Luisteren 2...

En natuurlijk kan ik het dan niet laten om je deelgenoot te maken van onderstaand gedicht.

Luisteren

Als ik je vraag naar mij te luisteren,
en jij begint mij adviezen te geven,

Luisteren.....

Een paar weken geleden las ik het. En schreef het vervolgens enthousiast op mijn blog. Dé vijf lean leiderschapseigenschappen waren geef vertrouwen, schep energie, focus, hou je rug recht en blijf je zelf verwonderen. Luisteren stond er niet bij. Je zou kunnen stellen dat een goede luisteraar ook werkt aan vertrouwen. Vertrouwen geven en vertrouwen krijgen. In bijgaand filmje geeft Tom Peters treffend zijn visie over de belangrijkheid van luisteren. Hoe lang hou jij het vol om te luisteren? Vast wel langer dan 18 seconden......

Bevrijdingsdag

Op 4 mei gedenken we de slachtoffers en op 5 mei vieren we de vrijheid. Vele bekende Nederlanders laten in een TV spotje zien waarom zij nog stil staan én stil zijn op 4 mei. De verschillende films over de tweede oorlog die rond deze dagen op TV te zien zijn doen ons herinneren aan een tijd waar ik zelf geen deelgenoot van was. Van een tijd waar je toch wel veel van weet. Door school, kranten, films en verhalen.

Sinds 21 jaar vieren wij op 5 mei de bevrijding van Merel uit de moederschoot. Haar geboortedag. Dit jaar dus door het getal extra bijzonder. En ook door het aantal bezoekers. Een dag er na kwam mijn moeder nog eventjes napraten. Ze vertelde toen ook zo blij te zijn dat de dorpsraad van Wognum op een geweldige manier de 4 mei herdenking had georganiseerd. Ieder jaar is zij daar trouw aanwezig. Alleen gaat ze er op aan. Ze vertelde ook wat uitgebreider dan ik tot dan toe had gehoord over haar broer Piet. Vertelde ze meer of was ik nu stiller?

Piet werd in 1944 samen met Piet Breg opgepakt om arbeidsdienst te verrichten. Beide Pieten werkten samen als kappersknecht in Spierdijk. Ze waren verraden volgens mijn moeder. Door Piet zijn vorige baas, een kapper uit Hoorn. Maar die was naast kapper ook NSB'er, vertelde ze overtuigd. Piet Ursem was in 1944 nog maar negentien jaar. Hij heeft volgens de overlevering in vier verschillende concentratiekampen gezeten. Sandbostel in Duitsland was het laatste kamp.

Vlak na de oorlog kreeg de familie Ursem nog een levensteken via het Rode Kruis. Hij zou ergens gesignaleerd zijn op weg naar huis. De vlag ging uit en twee weken lang sprong de familie Ursem bij het naderen van een auto iedereen vol hoop op van zijn of haar stoel. Maar broer Piet kwam niet terug. Het hopen en wachten op zijn terugkeer heeft lang geduurd. Op 5 september 1949 werd voor zijn zielerust een gezongen uitvaartdienst gehouden. De hoop was vervlogen. De tweede wereldoorlog is inmiddels 65 jaar geleden. Zo ver weg. Maar ook zo dichtbij. Volgend jaar ga ik met mijn moeder mee op 4 mei. Dat had ik al veel eerder moeten doen.

Spartanen 1 blijft in de derde klas

Op de laatste speeldag won Spartanen in mijn ogen verdiend met 0-2 van VVS '46. Spartanen knokte voor iedere meter en was met name in de lucht heer en meester. Daar en tegen demonstreerde VVS aan het publiek waarom zij nacompetitie moeten spelen om niet te degraderen. Met name de verdedigers maakten er een kunst van om bijna iedere pass niet bij een medespeler te laten aankomen. Michel Koning (uitblinker, samen met Stefan Blauw en Martijn Doodeman) schoot dit keer niet eens zo hard een vrije trap van een meter of twintig in doel. Blunder van de keeper die volgens mij zijn muur nog aan het metselen was. In de 89e minuut maakte Spartanen de 2-0, waarbij een gelijkspel zelfs genoeg was geweest om zich veilig te spelen.

Eerlijk is eerlijk, de lat hielp Spartanen tot twee keer toe om op voorsprong te blijven. Desondanks dik verdiend. Een winnende coach heeft altijd gelijk. Vanmiddag werd een speler die het hele jaar meedoet naar de reservebank verbannen. In plaats voor hem deed iemand mee die het hele jaar rugby heeft gespeeld. Letterlijk dus!  Het team werd sterker, maar ik weet niet of ik in dat geval nog een wedstrijd onder die coach zou voetballen. Tijd voor een nieuw seizoen. Koos en Silvan hebben in drie jaar uitstekend gepresteerd. Degraderen, na vorig seizoen op een wedstrijd promotie te missen naar de tweede klas, zou dat bijna doen vergeten. Tijd voor een nieuw seizoen, nieuwe trainer, nieuwe ronde, nieuwe kansen.

afscheid nemen bestaat niet....

Donderdag 15 april zaten we nog samen op een terras in de Jordaan. We dronken geen ranja. Een week daarna namen we min of meer officieel afscheid van haar. Sabine, onze teamleider de laatste anderhalf jaar. In de Jordaan hebben we ook nog leren zingen. Amsterdams terras, zingen, ranja.....Dus bij het afscheid zongen we onze versie van Sophietje.

Maar binnen de Rabobank neem je nooit echt afscheid. Je komt elkaar altijd weer ergens tegen en dat zal Sabine ook zo zijn. Want die wil je ook graag weer tegenkomen. Mijn/ons werk is tegenwoordig om de lean filosofie over de bühne te krijgen. Daar hoort ook lean leiderschap bij. Over wat dat dan wel is kan je nog een hele boom opzetten. Laatst las ik ergens de vijf lean leiderschap kernpunten.

Schep vertrouwen, houd focus, breng energie, blijf jezelf verwonderen en doe dat met een rechte rug. De laatste twee stonden vet gedrukt. Volgens mij krijgen ze in Haarlem een lean leider. Zeker geen iene miene ;)

Sabiene, nogmaal bedankt voor de samenwerking!

Voor de liefhebbers, hieronder de tekst van het lied:

Ik werkte samen met Sabine, is iene miene

ze staat altijd voor ons klaar

een mooie eigenschap van haar

niet alleen, maar met elkaar

Maar die iene mien Sabine

Wil meer verdienen

Dus ze gaat nu heel snel weg

das een dikke, vette pech

dik vette pech

ik zag Sabine inspireren

als mijn chef

freedom within a frame en

dan met lef

maakt niet uit op welke bank ik was

ze maakte het nooit klef

en de kleinste van de kleinste

is Sabien

met processen heeft ze alles

al gezien

want een meisje als Sabientje

is een echte iene mien

Sabien is een kameraadje,

gewoon ’n maatje

’t is een vrouwtje met een doel

en dat doet ze met gevoel

met veel gevoel

intermezzo

ik zag Sabine inspireren

als mijn chef

freedom within a frame en

dan met lef

maakt niet uit op welke bank ik was

ze maakte het nooit klef

en de kleinste van de kleinste

is Sabien

met processen heeft ze alles al gezien

want een meisje als Sabientje

is een echte iene mien

Sabien is een kameraadje,

gewoon ’n maatje

’t is een vrouwtje met een doel

en dat doet ze met gevoel

met veel gevoel

van 28 dus nu 82....

Ze is in 1928 geboren. Net vòòr de crisisjaren. Draai 28 om en jawel, mijn moeders huidige leeftijd is 82. Springlevend, midden ín de crisisjaren. Haar geboortedag werd zoals ieder jaar goed gevierd. Alsof ze nog 28 is. Het wordt dan ook weer een "laterje". Dat schijnt bij ons thuis niet anders te kunnen. Gelukkig maar. De gesprekken gaan over de kerk. Volgens mij kwam dat  vroeger toen ik nog thuis woonde ook regelmatig aan de orde. Het geloof.  Geloof me, je raakt er niet over uitgepraat. Het geloof geeft ook geen antwoord. Als het dat wel zou doen zou het geen geloof meer zijn. Andere principiële vragen kwamen op tafel. Als je niets meer met het katholieke geloof hebt of wilt hebben, laat je je dan wel begraven op het katholieke kerkhof? En je kinderen, die niet gedoopt zijn, krijgen die daar dan ook een plek. Of wil je liever gecremeerd worden? En als je dat dan wilt hoort die wil dan gerespecteerd te worden door degene die achterblijft?

Je begrijpt het, we hadden hele luchtige onderwerpjes te pakken. Ik word nog wel eens verweten dat ik wel vragen stel, maar bijna nooit een antwoord geef. Toen ik een jaar of twintig was, was dat precies andersom. Ik laat nu meer de vraag open om de mening van de ander te respecteren en deze niet al te veel beïnvloeden.
Geloof me. Maar vooruit, mijn mening dan. Als je je zelf niet meer als katholiek beschouwt dan ook de consequentie's nemen. Dus verbranden of je zelf te ruste leggen op een openbare begraafplaats. En als je duidelijk hebt gemaakt wat je wilt, dan is die wil naar mijn idee boven alles te respecteren. Wat krijgen we nou!

Vorige week werd ik door een collega, Gerrit, geattendeerd op de website http://www.wordle.net/. Via deze website kan je zogenaamde word clouds maken. Als voorbeeld heb ik de tekst van mijn vorige blogbericht in een woorden wolk gezet. Het is maar een voorbeeld. De mogelijkheden zijn verbluffend!

bij ons in de Jordaan...

Vorige week donderdag hebben we een heerlijk, gezellig teamuitje in Amsterdam beleefd. Amsterdam, altijd leuk. Met prachtig weer werden we rond geleid door de Jordaan. Van oorsprong de bloemetjesbuurt van Amsterdam en dat was de reden waarom de Fransen er de naam Jardin aan gaven. Later dus verbasterd tot Jordaan. Een bezoek aan het Baantjer café leerde dat de dames van plezier in het echte leven geen raam hebben tegenover dat mooie kroegie.

De wandeling werd vervolgd met als eindstation het Baantjer museum. Daar kregen we naast over heerlijk helder Heineken bier ook zangles. Ofwel, met zijn allen vormden we het smartlappen koor van de Rabobank. Adriaan leerde ons om je emotie in het lied te leggen. Denk maar even aan verdrietig moment en dan zingen, aldus Adriaan. Dat was voor mij en waarschijnlijk voor alle collega's niet zo heel moeilijk. Direct denk je dan aan Ian. Feestnummer bij uitstek, maar nu niet aanwezig. Hij revalideert na een hersenbloeding en ook vanaf deze plek wens ik hem een enorm goed herstel toe.

Accordeonist René wist met zijn onvervalste Amsterdamse humor recht voor zijn raap iedereen op scherp te zetten. Prachtig. Dat is pas feedback geven. Het OEPS model past hier niet, maar de boodschap komt over. Na een heerlijk buffet en nog een paar borrels werd ik keurig thuis gebracht door Robbert.

Organisatie: dank je wel!

Het is weer MOOI geweest!

Met veel plezier kijken we terug op het vieren van de vijftigste verjaardag van Truus. Het was mooi!

Met de hele avond weer schitterende muziek van onze huisband ;)  "Van Oor tot Oor" wordt het altijd feest.
Fleur zong Fields of Gold onder begeleiding van Wil. Mooi!
Ruud en Jacq, Marjolein en Klaas, Hellen en Wil zagen er met maskers ook heel mooi uit. Het lied op de wijze van "zij is een tandarst assistente" was treffend en Saskia daarna poëtisch. Philip had wederom zijn hele apotheek op zijn kop gezet om Truus te voorzien van alle smeerseltjes die er nodig zijn om het ouder gaan toch vooral tegen te gaan. Zo blijft ze mooi. Als klap op de vuurpijl brachten Jacqueline en Ruud nog een muzikale ode met fijne humor. Meer dan mooi. .

Kortom, dank zij iedereen die er was, kunnen we zeggen, het is weer mooi geweest.

Dank jullie wel!

Fleur

Ruud en Jacq, Marjolein en Klaas, Hellen en Wil

Jacqueline en Ruud

Truus is mooi 50!

Truus is mooi 50.

Mooi dat ze die leeftijd heeft bereikt. Truus is veel ouder dan dat ze er uitziet. Dat is wel mooi. Ze doet daar dan ook alles voor. Naar de sportschool voor haar spieren. In de sauna om kwaaie stoffen te bestrijden. Vitaminen supplementen als toevoeging aan het toch al gezonde eten. Dagcreme én nachtcreme. Waarschijnlijk af en toe een modderbad. Niet toevallig komt het woord mooi oorspronkelijk van modder. Het zorgvuldig reinigen van de huid vóór het slapen gaan. 

En ik kan u vertellen dat dat een bijzonder ritueel is. Maar het resultaat is er dan ook naar. 

Truus ziet er heel mooi uit.

Ik zal niet alle gekke eigenaardigheden vertellen van Truus. Dat zou mooi worden en lang duren. En ik zal ook niet alle prachtige mooie dingen die ik van haar vind opnoemen. Dat duurt nog langer. 

Maar Truus is wel nadrukkelijk bezig met mooi en mooier. Het is eigenlijk nooit mooi genoeg. 

Ze is dan ook de ultieme perfectionist. Dat blijkt ook uit de manier waarop ze haar opleiding tot schoonheidsspecialiste volgt. 

Ieder ander zou zeggen bij het halen van een 6: mooi zat! 

Of bij het halen van een 8: mooi zo, goed gedaan. Nee, Truus niet. Truus baalt als een stekker bij een 9. Dat had toch mooi een tien moeten zijn. Truus, het is wel eens mooi genoeg.

Truus, een mooie naam ook trouwens, hoewel daar verschillend over wordt gedacht. Er is zelfs een jongeman in Wognum die Truus altijd begroet met de woorden “hallo vrouw met de verkeerde naam”. Alsof Truussen niet mooi mogen zijn.

Alleen al om het feit dat de moeder van Truus ook Truus heette is het naam om trots op te zijn. Maar er is meer. Truus komt van Geertrudis. En die naam betekent: “zij die met de speer vertrouwd is”. Ik kan u uit betrouwbare bron melden dat dat klopt……

17 maart was het 25 jaar geleden dat wij voor het eerst zoende. 25 jaar geleden. Dus nu meer dan de helft van ons leven samen. 17 maart was dus al een bijzondere dag. Maar wat ik niet wist tot vandaag, is dat 17 maart de jaarlijkse feestdag ter ere van de Heilige Geertrudis. Toeval bestaat niet. Vanwege die zoen en de verkeringstijd die er op volgde stond er toen in het clubblad van Wognum Nicols, waar ik penningmeester van was, te lezen:

Onze penningmeester heeft verkering met Truus. Deze mooie naam wordt om de een of andere reden altijd geassocieerd met een welliswaar gezellige, maar niet zo intelligente vrouw. Niet zelden dicht men haar ook nog een fors bemeten en altoos schommelend  achterwerk toe, dat zij nog eens accentueert door zich in een bloemetjesjurk te hullen. Uiteraard draagt de ware Truus blokhakken, heeft zij zich een schapehaar permanentje

aangemeten en vervoert zij in haar veel te grote tasje een macht aan pepernuntjes, zakdoekjes en eau de cologne. Kortom: Tante Truus dus. Volgens nijn mening voldoet Martins Truus niet aan dit ideaalbeeld. Toen ik haar voor de eerste keer zag

was ik verwonderd en ik moet toegeven dat ik mij haar heel anders voorgesteld had.

Waarom? wilt u weten...Nou eh ... omdat ze Truus heet…..

In de ogen van mijn collega's zie ik soms dezelfde verwondering. Ik vertel ze dat mijn huidige echtgenote Truus heet en verdenk ze er dan van dat ze ook aan een bloemetjesjurk denken.

Mooi, gewoon Truus. En ook nog eens mooi praktisch. Velen mensen volgen namelijk Truus. In heel veel auto’s heet het navigatiesysteem geen Tom Tom meer, maar Truus. En nog veel meer mensen zijn Truus ieder dag diep dankbaar. Want ook de afwasmachine krijgt in veel huisgezinnen de ere titel Truus. Iets meer respect is wel op zijn plaats.

Truus is mooi 50. Het is te mooi om waar te zijn. Daarom feest. Geen feest samen met Martin. Die ouwe man. Dat zou een mooie boel worden. Truus krijgt haar eigen feest. “Effe mooi an zitte” En een mooi liedje zingen. Wees gerust, dat zal ik zelf niet doen. Hoewel ik het wel zou willen. Maar mooier als jou kan ik het echt niet. Fleur zingt daarom een mooi, lief liedje. Een liedje van Sting in een uitvoering van Eva Cassidy, die we een paar jaar geleden kregen op CD van Piet Meester. 

Dat is dan ook weer mooi.

Truus, geniet er maar van.

Truus, ik vind je mooi.

Je bent gewoon mooi…………50!

windows en google

Als je niet beter weet zijn deze twee IT giganten familie van elkaar. In werkelijkheid natuurlijk grote concurrenten. Mijn hele leven al werk ik met Windows Explorer als internet browser. Nou ja, hele leven. Van het moment dat ik de PC ontdekte en volgens mij was dat in 1985. In het begin nog wel eens wat andere browsers geprobeerd, maar die bestaan nu volgens mij niet eens meer. Ik weet in ieder geval de naam niet meer. Mijn dochter werkt op een Mac. Dus ook met Safari. Nooooooooooooit storing en vastlopers. Om jaloers op te worden. Likkebaardend loop ik altijd even een Apple store binnen en met het figuurlijke kwijl druipend over mijn kin loop ik weer naar buiten. Begeren is mooier als het hebben zei mijn vader al.

De afgelopen weken (volgens Truus maanden) loopt Explorer om de haverklap vast. Versie 8.0. Een zoektocht hoe dat programma ten lange leste dan maar te de-installeren leverde niets op. Vanavond komt er een einde aan mijn relatie met Explorer. Sinds 25 jaar bestond deze. Ik ben er klaar mee. Overgestapt op Google Chrome en de eerste kennismaking is zeer plezierig. Snel en stabiel. Misschien wel voor de volgende 25 jaar.

Bos op zoek naar een job

De verkiezingen zijn gisteren beslist. Nota bene door iemand die een week daar voor nog zei premier te willen worden. Door zijn besluit om niet alleen op zondag het vlees te snijden en op zoek te gaan naar een nieuwe job werd Job bereid gevonden. Ik ben geen PvdA stemmer, maar heb wel vertrouwen in Job. En volgens de peilingen zijn dat er velen met mij. Gisteren werd bekend dat 52% in Job onze nieuwe premier ziet. Op gepaste afstand volgen Balkenende en Wilders met 17 en 15 procent.

Ik hoorde de speech van Cohen op Radio 1 en ik geloof die man. Hij las de tekst op van schrift, waar het was terecht gekomen via vast één of andere spindoctor, maar vanuit zijn hart. Ik twijfel trouwens over die spinner. Daar klonk het te echt voor.

Geen woord over het overlijden van Hans van Mierlo. Niet vanuit de mond van Bos en niet vanuit de mond van Job. Zijn eerste fout. Het viel me op. Net als Jan Mulder die dat veel mooier kan zeggen dan ik.

Maar de klasse van Job Cohen is dat hij als eerste 's avonds als gast aan tafel bij Pauw en Witteman zich daarvoor excuseerde. Niet gewoon sorry. "ik kon me wel voor mijn kop slaan", zei Job. En ik geloofde hem weer. Job heeft een nieuwe job. Bos is er nog één aan het zoeken met voldoende pappadagen om thee te drinken met zijn kinderen. En wij hebben een nieuwe premier.

ps: de peilingen van deze week voor het nieuws dat Bos opstapte via deze link, ik ben nu al nieuwsgierig naar volgende week

God is niet gek, er zijn andere gekken....

Voor mijn verjaardag kreeg ik het alleraardigste boekje van Kluun. Je weet wel, van het boek "Komt een vrouw bij de dokter", waarin hij beschrijft wat een onverbeterlijke klootzak hij is en je toch moet janken. Het boekje wat ik kreeg heeft Kluun geschreven ter ere van de week van de spiritualiteit. Het boek kreeg als titel "God is gek". Kluun heeft aan veel mensen de vragen gesteld of God bestaat gevolgd door waarom. En of er leven is na de dood, ook gevolgd door waarom. De humor van Kluun is aanstekelijk en hij weet je daarmee ook nog aan het denken te zetten.

Dat valt mooi samen met het nieuws van de afgelopen weken over onze onvolprezen geestelijken in Nederland. Sexueel misbruik is al geen nieuws meer. Wel dat dat in 's Heerenberg in de jaren zestig en zeventig voor kwam. 's Heerenberg is ver, behalve als je iemand kent die er in die tijd ook op school zat. De paus is tegen condooms. Hij heeft er zelf inderdaad niks aan. Dat was dus ook al geen nieuws. Maar dat er nu een Nederlandse bisschop het in zijn christelijke hoofd haalt om homofielen de hosti te weigeren.....

God is niet gek. Die bisschop wel. Alle homofielen in dat kerkje van Den Bosch aan de tosti's. En alle andere Katholieken zouden eigenlijk nooit meer een hosti moeten nemen. Dat alles in de week dat Geert Wilders in de peilingen bovenaan staat. Hoe gek moet het worden in dit land.

Tandje er bij!

Afgelopen week had Jacques het initiatief genomen om ons bij hem thuis uit te nodigen. Wie is ons. Ons is een verzameling fietsers die zeer onregelmatig vorig jaar samen een aantal keren een tourtje maakten. Om van die onregelmatigheid regelmatigheid te maken afgelopen zaterdag onze eerste vergadering. De echtgenotes mochten mee. Gelukkig. Werd het ook nog gezellig.

De afspraken zijn gemaakt. Iedere woensdag vanaf begin mei en iedere zondag ochtend zullen we gezamenlijk de Westfriese wegen en fietspaden onveilig maken. Verdere afspraken waren ondermeer dat er géén tandje bij wordt geschakeld. De net door mij aangedragen naam voor onze fietsploeg kan dan ook de vuilnishoop weer op. Er wordt NIET in een waaier gefietst. Het is verboden om als je naast elkaar fietst net iets harder te gaan dan degene die naast je rijdt. De versnaperingen worden uit de pot betaald die door ons allen gevuld moet worden. Waarschijnlijk ook regelmatig. Plaats van vertrek is steeds het Stam café en jawel, als je de behoefte hebt om op eigen gelegenheid met iemand van buiten de club nog een rondje te gaan fietsen dan hoef je niet apart toestemming te vragen aan de leden van de club. De club, waar de naam dus nog niet van bekend is.

De Ronde van Noord-Holland en een halve Ronde IJsselmeer staan ook op het programma. Nagedacht wordt om nog een meerdaagse ronde te organiseren. Sommige van deze club zijn al maanden stiekum in voorbereiding om straks tóch een tandje bij te kunnen schakelen.

De leden van de club zijn gemakkelijk te herkennen aan de gestroomlijnde lichamen. Van een enkeling heb je het vermoeden dat hij zijn helm altijd bij zich heeft. Naar een shirtsponsor wordt nog gezocht.

(B)Eet

Afgelopen vrijdag zijn we samen met Wil en Hellen heerlijk uit eten geweest. In Hoorn bij (B)eet. Ter ere van het driejarig bestaan was er een prachtig menu samengesteld met dito wijnarrangement. De verhalen van de vinoloog, Tjeerk uit Sneek, maakte dat de wijnen nog lekkerder smaakten. Het diner ter ere van mijn vijftigjarig bestaan. Wil en Hellen, dank je wel!

Afgesloten werd met een biertje bij cafe Jan Pieterszoon Coen. We moesten haasten om voor middernacht daar binnen te zijn, anders word je de toegang geweigerd. De belachelijkheid van deze regel wordt nog groter als je ontdekt dat iedereen binnen gewoon weer rookt. De nieuwste regel weegt blijkbaar zwaarder dan een regel van nog amper een jaar oud. Buiten roken kan immers ook niet meer, anders mag je niet meer naar binnen. De volgende ochtend met een licht hoofd wakker geworden.

Het eerste nieuws: het kabinet is gevallen. Om Afghanistan.....zegt men. Wetten afkondigen die niet samengaan met andere lokale regels en die vervolgens niet controleren, laat staan sanctioneren, getuigt ook al niet van stabiel leiderschap.

Nummer 1!!

Voor het eerst sinds lange tijd deed de Oude Hoornseweg weer eens mee met de carnavalsoptocht. Oud Prins Janus nam samen met Rob het initiatief. Rob nam een lange historie als bestuurslid bij Ospylac en heel veel enthousiasme mee. Samen met vele anderen werd er in de schuur bij ome Freek gebouwd. Het idee was een snoepkraam. Lekker zoet dus. De tegenstelling was toen ook snel geboren. Lekker stout. Iedereen weet inmiddels dat onze keurslager Dick van het betere vlees houdt. De Pirelli kalenders van Ko kwamen dan ook goed van pas en gingen een tweede leven tegemoet. Heel veel lol hebben we gehad in de voorbereiding en het bier bij ome Freek smaakte steeds goed. De zeer pikant geklede etalagepop kwam niet door de ballotage commissie. En ook een variant van Patricia Paay kwam niet op de wagen. Prins Janus was onverbiddelijk......"hou de zeden hoog en dat zal in gouden munt worden betaald", waren zijn profetische woorden.

In de gein werd natuurlijk gezegd dat we alleen maar voor de eerste prijs meededen. De Olympische gedachte is bij de Krotenkokers echter veel belangrijker. Op de eerste plaats dus gewoon meedoen.
De deelnemers van de optocht met bijna twintig wagens denken er vast allemaal zo over. Tijdens de optocht deelden we drank en worst uit. Worst op dezelfde ochtend nog vers gemaakt door onze Prins. Of die borrels en worst de jury gunstig hebben gestemd? Vast wel.

Bij de aankondiging van de prijswinnaars vanaf plaats tien steeg iedere keer een luid gejuich op. Gejuich van ons zelf. We drongen namelijk de top vijf binnen. En toen we na de vierde plek nog steeds niet waren opgenoemd begon ik toch te twijfelen. Zouden we überhaupt wel opgemerkt zijn door de jury? Zouden ze ons over het hoofd hebben gezien? Op de vierde plek de Prikkels. De vaste eerste prijswinnaar van de laatste jaren.... Nog drie prijzen te vergeven. Nummer drie werd bekend gemaakt en weer werden we niet genoemd. Het feest kon al niet meer stuk. "En op de tweede plaats.........."

Op nummer twee de elfjes met wel heel grote borsten. Dat betekende dat wij de nummer één waren. Super! Groot feest volgde. Volgend jaar zijn we zeker weer van de partij.

hierbij de foto's gemaakt door Marianne

50!

Zondag 24 januari middernacht. Er werd gezongen in de tuin. Lang zal hij leven! 50. Abraham. Een giga opblaaspop laat ook aan iedereen die langs komt weten dat ik deze mijlpaal heb behaald. Familie en vrienden waren er om te feliciteren en te proosten.
Gisteravond werd het écht gevierd en wat heb ik er van genoten. Het schijnt dat degene die er bij zijn geweest dat aan me hebben kunnen zien.
De eerste verrassing was dat Koos Blauw, onze WC drummer, speciaal voor mij kwam om de twee gitaristen met zijn fantastische gedrum te versterken. De volgende verrassing was dat mijn collega's Karin en Monique een speciale PBGL spiegel over mij hadden gemaakt. Leuk! Ik werd getrakteerd door Fleur en Anke met een prachtige uitvoering van "only if you have a dream". Gevolg door Hallelujah. Fleur solo. Merel nam spontaan de rol van ceremoniemeester op zich. Door drie vrienden gepersifleerd te worden was de volgende traktatie, waarbij drie vriendinnen Truus feilloos nadeden in haar reacties op mij. Tranen over mijn wangen van het lachen. Daarna de zeilboot van Truus. Het betere natte ogen werk zal ik maar zeggen.
Apotheker Philip, maar op de eerste plaats buurman, zorgde er voor dat ik alle pillen kreeg die je nodig hebt als je eenmaal de vijfitg bent gepasseerd. Dick Kok liet tenslotte ook weer zien, beter gezegd horen, waarom hij dit jaar de perfecte Prins Carnaval is.
Dat alles was de opmaat voor een prachtig slotakkoord van het feest. Waarbij Jaap de band, zíjn band, ging versterken.

Vandaag geniet ik na van een prachtige avond. Een collega zei me het al. En het klopt. Ook nu ben ik ouder dan ik ooit ben geweest en jonger dan ik ooit zal zijn. Iedereen die er was: onwijs bedankt!

Kaizen: Waar komt deze methode vandaan?

Japan? Nee, de methode is uitgevonden door Amerikanen. Toen de VS betrokken raakte bij de Tweede Wereldoorlog moest de wapenindustrie van het ene op het andere moment op volle toeren draaien. Helaas was er geen tijd voor ingewikkelde plannen en nieuwe methodes. De werknemers werden aangespoord zelf kleine verbeteringen te bedenken, zodat er efficiënter werd geproduceerd.

Het werd een overweldigend succes. De vele kleine veranderingen tikten flink aan. Na WOII hielpen de Amerikanen Japan bij de wederopbouw van hun land. De methode werd geëxporteerd (daar zullen ze vast spijt van hebben gekregen). De Japanners waren zo succesvol dat ze de methode opdoopten tot Kaizen. Met kleine stapjes snel vooruitgang boeken.

Japans leren?

Lean management wordt nogal eens snel vertaald met lean en mean. Dat doet volgens mij onrecht aan de kracht van lean denken. Lean betekent in het Engels onder andere steunen. Maar ook op schraal. En mean kan betekenen gemeen, maar ook willen. Welke betekenis wil je er zelf aan geven?
Om het gemakkelijk te maken: lean denken komt in oorsprong van kaizen. En dat is weer Japans.

Waar kai staat voor verandering en zen voor goed. Samen betekent het continue verandering naar beter. Kaizen is geen truc, geen hulpmiddel en al helemaal geen lapmiddel. Het is veel meer een levensfilosofie volgens velen.
Geen grote stappen snel thuis, maar juist duidenden kleine stapjes op weg naar continue verbetering.

Naar welk doel? Geen doel. De weg is het doel. Het fundament daarbij is teamwork, discipline, kwaliteit en suggesties voor verbetering door iedereen.

Het opsporen en verwijderen van verspilling is een kernbegrip. Of van waste in het Engels en muda in het Japans. Men heeft zelfs een raamwerk van goed schoonmaken gemaakt, bekend als 5S. En dat staat voor seiri, seiton, seiso, seiketsu en shitsuke. Ofwel, scheiden van nuttige en overbodige zaken, sorteren, schoonhouden, standardiseren en systematiseren. Met dat laatste wordt eigenlijk discipline bedoeld en daar zal ik persoonlijk de meeste moeite mee hebben.
In ieder geval, 5S kan je helpen. En dat is weer wat anders als S5!

Van wie ben je d'er ientje?

In 2008 brachten we onder de titel van dit blogbericht ons tot nu toe laatste WC (Wognums Cabaret) programma. Een Westfries vraagt op deze manier of er nog ergens connecties te vinden zijn met "are" (andere) Westfriezen. Robbert de Lange, een fijne collega, uit de Wieringermeerpolder is er ook zo één. Hij had al eens verteld tegen me, dat zijn vader in Wognum geboren was, "ergens in een wit huissie an de Oosteinderweg". Gisteren toch mijn moeder maar eens gevraagd of ze ene De Lange kende.
Jazeker, Jaap, Frans, Afra, en nog een paar namen noemde ze. Allemaal van De Lange.
Gisteren via een paar SMS berichten tussen Robbert en mij nog wat gegevens gewisseld.

Hoe heet je vader en hoe oud is hij?
Frans, van 1946. Één van de elf. Jouw moeder?
81 nu. Vera Ursem, van Klaas.

Dit mini onderzoek a la spoorloos leidde er toe dat Afra de Lange, oud buurmeisje, nu 79 jaar oud, graag het telefoonnummer van mijn moeder wil hebben. Als ze in april met een jaarlijks uitje Wognum weer eens gaat bezoeken, wil ze toch "effe een koppie doen bij mijn moeder". De wereld blijft klein, met Wognum als middelpunt en Westfriezen als heerlijke nieuwsgierige ouwe wijven. Met name met de vraag van wie iedereen er toch "van de ien of aar is!"

Wat wil je weten....

Vorige week mocht ik mijn nieuwe leasebak in gebruik nemen. Om 9.00 uur 's ochtends was ik bij de dealer. "Koffie?" "Neen, geef de sleutels maar, ik zoek wel uit hoe het werkt. Nou, vooruit één bakkie dan."
De verkoper, Jan, overhandigde het kentekenbewijs met de woorden: "zo, de C5 tourer exclusive één punt zes! "
"Pardon? Ik heb een twee liter besteld of neem je me in de maling?" Jan glimlachte toen hij de lichte paniek in mijn ogen zag. "Oh, hebben ze daarover niet gebeld? Er zit een andere motor in."
"Ja, hallo, uh, ik heb tóch een 2 liter besteld", sputterde ik nog wat tegen, als een klein kind wat niet krijgt van Sinterklaas wat wél op zijn lijstje stond. "Maar mijnheer Stam, deze motor heeft 155 pk en die 2 liter 138. Én deze heeft een veel beter koppel." Geen idee waar hij het over heeft, maar ik geloof hem. Helemaal nadat hij met het tekenen van een grafief zelfs aan mij weet uit te leggen wat een beter koppel is. "Daarnaast", vervolgde Jan, "is deze 18% zuiniger én veel stiller". Inmiddels rij ik een week en ben meer dan tevreden over de rijeigenschappen van deze Franse limousine. Mijn (vrouwelijke!) collega vroeg bij het zien van de auto ook : "wat voor motor zit er in, 2 liter? 2,2? Drie???" "Neen, één punt zes", was mijn antwoord. Nu had ik een glimpach op de lippen. Ze keek me teleurgesteld aan, waarop ik haar vroeg: "wat wil je eigenlijk weten?"

Deze week heb ik met een aantal managers uitgezocht wat zij eigenlijk willen weten om te kunnen sturen op het resultaat. Ook daar zat wel wat liter versus pk verschil in zullen we maar zeggen. Dus, voor je begint met meten, zoek eerst uit, wat je wilt weten!

Nog een week.....

op de foto's 0, 10, 20, 40, 50

De uitnodigingen zijn de deur uit. Er is geen ontkomen meer aan. De tijd verstrijkt zonder dat ik er wat aan kan doen. Ik zou dat overigens ook niet willen. Maar nog een week en dan is het onvermijdelijk. 50 jaar!

Toch wel zeer aannemelijk dat ik over de helft ben. Heeft terugkijken zin? Soms wel. Het enige wat je kunt veranderen is de toekomst, dus ik kijk liever voor uit. Met de lessen van gisteren in mijn hoofd.

50. Als de dag van gisteren herinner ik het me toen mijn vader 50 werd. Dat werd gevierd. Groots. Ramen beschilderd door de carnaval. Eén Abraham in de tuin? Neen, wel drie. De lamp slingerde tot aan het plafond op de klanken van The Rivers of Babylon. Hij wist toen niet dat 60 zijn eindstreep zou zijn. Daarom misschien wel des te meer. Vier wat je te vieren hebt. Dus volgende week, 25 januari, is het FEEST!

Merel zingt het mooist!

Vorige week lieten onze dochters Fleur en Merel een met de webcam gemaakte opname zien. Merel zong daarop een prachtig lied. Tijdens het kijken keken ze naar me. Of ik het door had...Dat Fleur zong en Merel playbackte.

En toch zingt Merel het mooist van het land. Stond vandaag in Spits én de Volkskrant te lezen. Nog mooier dan de nachtegaal..Dus vanaf nu niet meer kunnen zingen als een nachtegaaltje, maar als een merel!