Gorges du Verdon

De Gorges du Verdon, de natuur trekpleister van Frankrijk De Grand Canyon van Europa. Vanmorgen een kleine wandeling gemaakt met prachtig uitzicht. Een lamp mee om licht en dus zicht te krijgen in de tunnels die de overbruggingen langs de bedding van de rivier maken. Aardedonker. Niet echt een succesnummer voor mensen die licht claustrofobisch van aard zijn. Toch mooi. De volgende keer een traject uitkiezen zonder tunnels.

Gekraakt, wachtwoord en lichaam

Mijn tweede fietstocht door de Alpen was zwaarder dan de eerste tocht. Naar m’n gevoel heb ik veertig kilometer geklommen en slechts vijf kilometer gedaald. Het gemiddelde kwam dan ook maar uit op 20 km per uur. Maar was is het prachtig… Wat een uitzicht, wat een natuur en je komt bijna geen kip tegen. Mijn Rabo shirt verraad natuurlijk direct dat ik uit Nederland komt. De begroetende Fransoos zegt heel vriendelijk bonjour. Het Nederlands is dan toch minder chique met hoi of hé!

En jawel, het tweede Nederlandse stel uit Wognum kwamen we tegen in Frankrijk. Nadat we eerst Ruud en Trudy Stam met hun kinderen Ilse en Jelle in Castellane tegen het lijf liepen, kwamen we vanmiddag Evelien van Velsen en Piet met hun drie kinderen tegen in de supermarkt. Twee kindjes al goed zichtbaar en het derde kindje nog verborgen in de moederschoot.

’s Middags nog eens geprobeerd of ik via de slechte wifi verbinding van de camping het net op kan. Neen dus. Maar ik heb geluk. Ik ontmoet Martin Jagt, muzikant. Gitarist om precies te zijn. Conservatorium nog wel en spelend in de band Cartoon. Speelde en speelt veel op bruiloften en partijen o.a. in Hauwert bij Robacher’s Watermolen. Martin is nu alleen in Zuid- Frankrijk om na te denken, welke wendingen zijn leven bij voorkeur moet krijgen. Gelukkig heeft Martin ook een gekraakt wachtwoord van het “geheime” camping netwerk te pakken gekregen. En die heb ik nu dus ook. Nu al nieuwsgierig hoe lang het duurt voor dat de hele camping het weet.

Cannes

83 kilometer bocht naar beneden. Dat is de Route Napoleon naar het zuiden. Van bocht naar bocht slinger je naar Grasse en dan naar Cannes. Een prachtige route, maar volgens de dames aan boord misselijk makend. In Cannes aangekomen gingen de dames winkelen en op zoek naar mij toen ze me kwijt waren. Via gsm en sms onbereikbaar, maar uiteindelijk toch weer verenigd. Ik was in de tussentijd aan het kuieren (mooi woord) geslagen langs boulevard en pier, waarlangs motorjachten lagen afgemeerd. Bizar zo groot en zo mooi. Van Paulien Cornelisse (schrijfster van het hilarische boek “Taal is echt mijn ding”) gebruik ik bizar nu vast verkeerd. Maar ik vind het echt bizar. Glimmende, drijvende, ogen uitstekende pracht en praal. Wat kost zo’n bootje? Een paar miljoen? En dat is dan exclusief het personeel wat nodig is. Tweedeks, driedeks, electronisch uitschaafbare treeplank en natuurlijk zich zelf automatisch openende deuren. Het ligt er allemaal. Ik kijk het niet kwijlend aan. Wel met een gedachte van wat ik toch verkeerd gedaan heb. Bedenk direct daarna, wat hebben de eigenaren van die bootjes allemaal al voor verkeerds gedaan? Indrukwekkend blijft het wel. Vooral als ik zie dat van een jacht aan het einde van de pier een helikopter opstijgt. ’s Avonds uit eten met Maureen en Nick. In een heel druk, pittoresk (mag dat ook van Paulien?) straatje eten we een fantastisch driegangen diner voor ……….slechts 32 euro. Ook dat kan in Cannes!

Klimmen

Dinsdag. Stokbroodje en een Telegraaf halen. Dat laatste blijkt iedere keer weer na het doorbladeren een teleurstelling. Lezen is er niet bij, want er staat niets in. Relaxed is het wel. Op de oma fiets naar Castellane om daar te genieten van een heerlijke Franse salade met ansjovis. Hoewel het niet heel warm is, is zout met dit weer altijd goed. De plaatselijke VVV had een paar mooie fietsroutes verzameld, waarvan ik er in de namiddag gelijk maar één ging rijden. Nu niet op de oma fiets van Fleur. Hoewel het hoogteverschil slechts 300 meter is zijn dan versnellingen onontbeerlijk. Eerst een kilometer of vijf omhoog en dan twintig vlak. Terug dwingt met 55 kilometer per uur tot flink in de remmen knijpen. Jammer, naar beneden is té snel voorbij. De eerste bescheiden klim kilometers zitten nu in de benen.

Cyber cafe

Let niet te veel op de spelfouten: In Frankrijk ,hebben ze een ander idee van QUERTY: Dat wordt daar namelijk AZERTY en dat is voor een blind type(r) als ik ben lastig: Op de camping hebben ze een wifi verbinding zonder dat je verbinding kunt maken. Contact met Holland dus via SMS en dan inloggen via webmail van Ziggo in het cyber cafe. Grappig om te horen hoeveel jongeren de slechte wifi verbinding vervloeken en allemaal weer met een zucht en hun laptop, blackberry of andere smartphone terugkeren naar de tent of caravan. In sommige tenten zie ik een cyber plek ingericht met playstation, tv scherm en x-box, waar zelfs Wil Strouken jaloers op zou worden. En dan alle 50 plussers die met een mobiel aan het oor genieten van de BBQ. Ontegenzeggelijk, ook camping-life is aan erosie onderhevig:

Castellane

's Morgens om 4 over 4 vertrokken we naar Castellane. Een plek waar we zeven jaar terug ook een geweldige vakantie hebben beleefd. De reis ging bijzonder voorspoedig en het was maar weer goed dat Truus het idee opperde om niet om de drukke zaterdag, maar op de rustige zondag te gaan rijden. Vooraf het plan om in twee dagen te rijden, maar met een kruissnelheid van 150 km met de C5 bereikten we tot Grenoble een gemiddelde snelheid van 127 kilometer per uur. Om de paar uur heel even een korte stop en na een uitgebreide lunch bereikte we om 17.30 uur de prachtige camping. De mobie home werd direct grondig geinspecteerd door Truus en we waren het er snel over eens. Super huisje voor de komende drie weken. Maandag aclimatiseren en ´s avonds heerlijk uit eten in Castellane. Op de camping was een schuimparty gaande. Fleur speurt naar bananen.......

True Beauty

Ook een bijzondere dag in juni. Mijn vrouw is ondernemer. De inschrijving bij de Kamer van Koophandel is de officiële start van haar salon. Truus heeft uit de vele inzendingen voor een naam van haar nieuw te openen schoonheidssalon geen naam gekozen. Ze heeft er zelf één bedacht. True Beauty. Niet alleen een naam, maar eigenlijk een filosofie. Ware schoonheid. Iedereen is mooi volgens Truus en zij kan je een beetje mooier maken. Doet me denken aan Anne uit het liedje van Herman van Veen. Die kan volgens Herman de wereld een beetje mooier maken. Truus kan het zeker. Volgens Sophia Loren en vele anderen komt de schoonheid van binnen. Je voelt je goed en dat weerspiegelt zich in je ogen. De ogen, spiegels van je ziel. Ware schoonheid, true beauty. Niets aansmeren, maar wel er iets op smeren. Met oprechtheid, eerlijkheid en de wil om de ander zich beter te laten voelen. Met eerlijke produkten tegen een eerlijke prijs. De salon is nagenoeg klaar. Aan het logo en de "reclame-campagne" wordt gewerkt door Normedia. Nu nog genieten van een (h)eerlijke vakantie en dan na de zomer zal de telefoon gaan rinkelen. Allemaal mensen die bellen om zich door Truus een beetje mooier te laten maken zodat zij zich een true beauty gaan voelen. Bel of sms alvast maar: 06 38901074

Back to Business

Op 9 juli 1979 ben ik begonnen bij de Rabobank Wognum. Aan de balie. Spaarbankboekjes bijschrijven. Rente berekenen. Mensen helpen met al hun vragen op financieel gebied. En dat ging ver. Service gericht én relatie gericht. Dat vormt de basis voor het zaken doen. Sommige noemen dat ook wel commercie. De afgelopen twee jaar heb ik bij Rabobank Nederland gewerkt als consultant. Om directies en managementteams te begeleiden naar een nog betere, effectiever en efficiëntere manier om processen in te richten ten faveure van de klant. En daarmee dus ook voor de bank. Maar wel in die volgorde. Het voelde soms aan de zijlijn van de commercie opereren. Adviseren en trainen is toch iets anders dan het zelf doen. Per 1 september werk ik weer bij een lokale Rabobank. De op één na grootste van het land, de Rabobank Amsterdam. In de hoofdstad van ons land. Een prachtige stad. Een bank die zo groot is dat ze de markt verdeeld hebben in zes deelmarkten. Met ieder zijn eigen markt manager die met een eigen team relaties aanknoopt en service verleent om van daaruit te komen tot business. Eén van die markt managers mag ik zijn.

Zo blijven we als Rabobank dichtbij. 

Back to business dus. Dat is het idee!

Tweede van de wereld....

En weer zijn we tweede geworden. De jongens werden als helden binnengehaald in een wereld waarin ik dacht dat alleen de eerste plek telde. OK, leuk resultaat, 2e. Slechts twee keer eerder bereikt. In 1974 en in 1978. Dat zijn ook de enige tweede plaatsen die ik me kan herinneren. En toch vieren we het. Grappig. Bijna direct na de wedstrijd was ik mijn teleurstelling al voorbij. Gelukkig maar, dat we zo veel minder waren dan Spanje, anders had ik waarschijnlijk nu (en over 32 jaar nog) teleurgesteld geweest. Respect voor Bert en de rest, maar net niet goed genoeg. En net niet telt niet.

In Obdam werd de viering ook oranje gevierd. Nu al een paar weken iedere dag in het nieuws. Onze Oranje pastoor Paul. Dezelfde pastoor die op indrukwekkende wijze het afscheid een paar weken terug  begeleidde van mijn schoonvader. Een man die mensen verbindt en boeit. Hij doet dat uitbundig en respectvol. Volgens bisschop Punt te uitbundig en met onvoldoende respect voor de eucharistie. Voor iemand als ik die van uitbundigheid houdt valt dat maar moeilijk te begrijpen. Ik ondersteun van harte de actie Pastor Paul moet blijven. Maar zou daar aan toe willen voegen: zonder concessies. Punt uit mag blijven staan.

26 juni 7 uur later.....

Op 26 juni om één uur 's nachts overleed mijn schoonvader. Toevallig reden we net een kwartier daarna langs het huis waar hij woonde toen we dat bericht kregen. De nacht werd donkerder en tegen vijf uur 's morgens gingen we slapen. Onrustig. Na drie uurtjes slapen alweer wakker. Telefoon. Intonatie en tempo van spreken aan de andere kant van de lijn opgeteld bij het vroege tijdstip van bellen waarschuwen me al dat dit geen goed nieuws gesprek is. Dat klopt, want er was prostaat kanker geconstateerd bij mijn beste vriend. Prostaatkanker. Het woord kanker veroorzaakt de meeste vrees. Dat moet je niet hebben, niet krijgen. Niet aan je prostaat en niet op een andere plek. En als je het dan al krijgt aan je prostaat graag na je honderdste! Gezondheid heb je niet voor het kiezen. Je moet een beetje geluk hebben. In sommige gezinnen is er wel heel veel pech en is degene die geluk en pech aan het verdelen is af en toe flink in de war. Het nieuws van die ochtend grijpt me aan en ik ben flink van de leg. Kan ik degene die er over gaat voor deze ene keer toch maar eens leren tellen?

niets geblogd is niet gelijk aan niets gebeurd.....

8 juni was de laatste blog over Oranje en daarna werd er geen tijd gevonden en genomen om nog iets te bloggen. Tot dat één van mijn trouwe volgers (één van de drie) mij vroeg naar het waarom. Er was toch wel het iets gebeurd de afgelopen weken? Dat kan je wel stellen. De laatste blog ging nog over een min of meer onbeduidende oranje wedstrijd. De verloren WK finale ligt inmiddels al weer een paar weken achter ons.

Maar veel in- én aangrijpendere zaken vonden plaats. Het overlijden van mijn schoonvader op de eerste plaats. Zaterdag 26 juni heeft hij nog een uur geleefd, waarna zijn ogen voorgoed dicht bleven. Na een heel lang leven. Een leven wat zo treffend werd verteld door zijn oudste zoon, zwager Piet, bij het afscheid.

Geraakt was ik bij het vooraf lezen van de tekst  en weer geraakt bij het het horen van de woorden toen Piet ze uitsprak. 
"Mijn vader is dood" herhaalde Piet en vertelde zijn herinneringen. De vader van mijn vrouw is dood. Zijn en haar herinneringen zijn talrijker en intenser dan die van mij. Mijn schoonvader is dood. Ik heb mijn eigen herinneringen. Zoals die keer toen ik nog maar net verkering had en Truus midden in de nacht naar huis bracht. Mijn schoonvader liep mij midden op de weg al tegemoet. Wat een enthousiasme voor een nieuwe schoonzoon dacht ik nog. Hi had echter hulp nodig, omdat er een kalfje getrokken moest worden. En zo was ik voor de eerste keer, actief nog wel, aanwezig bij de geboorte van een koe. Geboorte en dood. Indrukwekkend.

Eén van de koeien van deze Westfriese topfokker kreeg de naam Anna82. Een 100.000 liter koe.

Vader George, Anna, Anneke, .....Herinneringen waren je stil van word. Deze week hoorde ik het woord koe als afkorting. KOE is vaak heel gepast. Kaken op elkaar. Nu dus ook.............